Η ΞΑΦΝΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΙ Η ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ....

Στο σπίτι μας, από πάντα, είχαμε απρόσμενες επισκέψεις και μάλιστα κρίσιμες ώρες. 

Φίλοι, γνωστοί, λίγοι συγγενείς, γειτόνισσες και γειτονοπούλες(!), πάντα ήταν ευπρόσδεκτοι (στο τέλος θα γράψω και για τον ανεπιθύμητο!).

Σήμερα, πριν λίγη ώρα, χτυπάει το θυροτηλέφωνο:

-- Επάνω είσαι;; (λες και θα μπορούσα να απαντήσω αν δεν ήμουν!)

-- Ναι, ανέβα.

Φυσικά ήταν η συνήθης ένοχη, η Βίκυ (σαν VickyR την ξέρουν όσοι παρακολουθούν).

Έρχεται....-- Τι καλό έχουμε να φάμε; Και ανοίγει το ψυγείο (ξέχασα να της δώσω και τα κλειδιά του σπιτιού, να έρχεται πότε-πότε).

Βρίσκει πιάτο σκεπασμένο με αλουμινόχαρτο, το σηκώνει και παίρνει ένα κομματάκι σπανακοτυρόπιτα (προχθεσινή και παγωμένη).

 Έχω τώρα στο ψυγείο μερικά τυριά και μία (1) ντομάτα.

Θα έλεγα μία ίσον καμία, αλλά έστησα μια σαλάτα, μεγάλη, με τις γνωστές απατεωνιές

 

Την ξεφλούδισα, την ξεσπόριασα και την έκοψα μικρά κομματάκια, για να φαίνεται πολύ.

Έβαλα σαν βάση μερικά Κρητικά κρίθινα παξιμαδάκια, από πάνω την ντομάτα, που την πασπάλισα με χοντρό αρωματικό αλάτι, για να βγάλει υγρά και να μουσκέψουν τα παξιμαδάκια.

Ένα κουταλάκι κάπαρη και δύο πιπεριές τουρσί σε ροδέλλες, λίγο γιδοτύρι, ρίγανη, ελαιόλαδο, ξύδι Balsamico di Modena και να η σαλάτα.

Ζεσταίνω σε μπαιν-μαρί Μακαρονάκι κοφτό με κυμά (από χθες) 

Το περίσσευμα από το μπριάμ στη γάστρα (από την Κυριακή)

Και με λίγο μελιτζανοσαλάτα από το περασμένο Σάββατο

Στήθηκε το τραπέζι.
Φυσικά δεν έλειπε ψωμί από κίτρινο αλεύρι, μπύρες και έξτρα Γιδοτύρι.

Κάτι τέτοια τα έκανε η μητέρα και η γιαγιά μου, για ψύλλου πήδημα, για όποιον βρίσκονταν σπίτι μας "τυχαία"!

Μέχρι και τον Πατακό (τον γνωστό, ντε!), έφερε ο ξάδερφος του (οικογενειακός φίλος), για να δοκιμάσει γλυκό κουταλιού της Κυρα-Πιπίνας, σίγουρος ότι κάτι καλό θα υπάρχει.
Πάω και 'γω για φαγητό στο σπίτι, από το Πανεπιστήμιο, στρίβω την γωνία και τι να δω!  Δύο Χάρλεϋ της Τροχαίας και δύο Υπουργικές Μπιούϊκ, έξω από το σπίτι.
Ωχ! μας πιάσανε πάλι, είπα, αλλά δεν έφυγα, όπως θάπρεπε. Με είχε φάει η περιέργεια.
Μπαίνω και βλέπω όλους, χωροφύλακες και υπουργούς, με ένα πιατάκι στο χέρι, να γλύφονται!
Στην πρόταση, όμως, για ένα ουζάκι, είπαν "όχι, έχουμε δουλειά ακόμη".
--Πως πας στη σχολή, παιδί μου;
--Καλά, η απάντηση μου.
--Αν θέλεις κάτι, μη διστάσεις (να το ρουσφέτι)
--Ευχαριστώ (και δεν ζήτησα τίποτα, ο βλάκας/μ@λ@κ@ς).....

ΥΓ: Αυτά γράφονται παρουσία της Βίκυς, που τώρα ζητάει και κλειδιά του σπιτιού, "έτσι για ώρα ανάγκης" λέει!
Να της δώσω;