ΜΙΑ ΠΙΤΣΑ.... ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ....

Πριν μερικές μέρες βλέπω στο φιλικό blog "Μικρή Κουζίνα", μια πίτσα με βάση καρβέλι, ιδέα του Άκη Πετρεντζίκη και είδα και το σχετικό βίντεο, από το λινκ.

Η ιδέα καταπληκτική, αλλά πολύ παλιά (για μένα) και εξηγώ:

Θα ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄60, όταν η θεία μου η Λούλα αγόρασε ηλεκτρική κουζίνα με φούρνο. Μέχρι τότε τα φαγητά που ήθελαν φούρνο τα πήγαινε ο θείος Αχιλλέας στον φούρνο παραδίπλα από το σπίτι τους.

Στις πολύ συχνές συγγενικές συνάξεις τα παιδιά ήμασταν πολλά και, όπως και τα σημερινά παιδιά, δεν τρώγαμε τα φαγητά των μεγάλων. Η πονηρή θεία, για να μας δελεάσει, έκανε αυτή την απάτη. Έπαιρνε φραντζόλες άσπρου ψωμιού (τότε τα ψωμιά ήταν τρία, λευκό, ημίλευκο και μαύρο πιτυρούχο, που ήταν και το πιο φτηνό), τις έσχιζε κατά μήκος και κάθετα, χωρίς να φτάνει στον πάτο και παραγέμιζε τις χαραμάδες με τυρί, κασέρι, μορταδέλλα του κουτιού και άλλα που δεν τα θυμάμαι. Το σύνολο το έψηνε στον καινούργιο φούρνο για μας τα δύστροπα παιδιά. Βέβαια η λέξη πίτσα τότε ήταν τελείως άγνωστη, αλλά μιας και την είδα εκσυγχρονισμένη, την λέω κι εγώ έτσι.

Έβγαλα σήμερα νωρίς το πρωί το ένα καρβελάκι τζιαπάτα από την κατάψυξη και σε δυο ώρες ήταν έτοιμο. Το έκοψα και το παραγέμισα με παριζάκι, Dirollo καπνιστό, κρεμμύδι, Μινέρβα Benecol για μαγείρεμα, όλα σε λεπτές φέτες, κάπαρη, ψιλοκομμένα ντοματάκια και κέτσαπ, έριξα από πάνω και λωρίδες Dirollo και το άφησα στο ψυγείο, μέχρι την ώρα του ψησίματος.

Να και ένα κοντινό πλάνο

 Μόλις γυρίσαμε το έψησα και το απαλλοτριώσαμε μέχρι να αρχίσει ο πρώτος αγώνας της σαιζόν στη Φόρμουλα 1, με τις απαραίτητες μπύρες!

Τέλειο γεύμα!!

 Και πάλι ένα κοντινό

 Η όρεξη για πίτσα όμως συνεχίστηκε και το απόγευμα έβαλα τα σχετικά υλικά στον αρτοπαρασκευαστή, στο πρόγραμμα για ζύμη και μέχρι να γυρίσουμε από την σκυλοβόλτα, η ζύμη ήταν έτοιμη.
Την άπλωσα με το χέρι σε αντικολλητικό χαρτί και την στόλισα με ντοματάκι κονκασέ, κέτσαπ, ελαιόλαδο, τυρί κατσικίσιο, κρεμμύδι, κάπαρη, ρίγανη, ελιές Καλαμών και....

 ....την έψησα σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς.

Βέβαια το σχήμα δεν βγήκε ολοστρόγγυλο, αλλά έβγαλε έξη χορταστικά κομμάτια, μεγάλα.
Η ζύμη αυτή θα μπορούσε να δώσει δυο πίτσες, αλλά σήμερα την ήθελα παχιά και αφράτη

 με στολίδια Μεσογειακού τύπου, πολύ δημοφιλή στο σπίτι μας, από χρόνια.

Η επόμενη κίνηση θα είναι να "στοκάρω" δόσεις τέτοιας ζύμης στην κατάψυξη, για να μη καθυστερώ στην προετοιμασία........