ΚΕΡΚΙΝΗ & ΑΝΩ ΠΟΡΟΪΑ : Έπαιξα το τελευταίο μου χαρτί... Ποτέ ξανά!!

Μέχρι το πρωί της Πρωτομαγιάς δεν είχα αποφασίσει που θα πάμε.

Η απόφαση πάρθηκε όταν έφερα το κάρρο για τα το φορτώσω.

Πάμε Κερκίνη, από άλλους δρόμους, απ' ότι συνήθως.

Μέχρι την διασταύρωση Στρυμονικού είναι όλα καλά. Από εκεί βγαίνω από τον κεντρικό των Σερρών και στον Λιθότοπο παίρνω την κατεύθυνση προς Βυρώνεια, αντί για Κερκίνη.  Λίγο πριν την Βυρώνεια, μια παράκαμψη για τον τόπο του Ανέστη.

 Ερημιά και η ψησταριά κλειστή

 Η Εκκλησία και το Σχολείο .. κλειστά

 Το ρολόϊ στο καμπαναριό δείχνει ήδη 12 παρά

 Ευτυχώς στο έρημο πια Σχολείο ανεμίζει μια Ελληνική σημαία.

 Η ζωή επάνω στον στύλο της ΔΕΗ, μάλλον πελαργίνα που κλωσσάει

 Μετά Βυρώνεια και αριστερά στον κεντρικό δρόμο, προς Κιλκίς.
Στο Μανδράκι παράκαμψη προς το λιμάνι.  Το δρύφρακτο του ΟΣΕ κλειστό, αλλά τα κόκκινα δεν αναβοσβήνουν, ούτε ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος.  Περιμένω μερικά λεπτά και μετά, αφού πέρασε ένας από απέναντι, περνώ διπλο-τριπλοκυττώντας αριστερά και δεξιά, μπας και έρχεται καμιά υπερταχεία με καμιά 400-500 χλμ/ώρα.  Ψυχή ζώσα δεν υπάρχει, περνάει και ο επόμενος πίσω μου.

 Στο λιμάνι απαγόρευση ψαρέματος

 και ωραία μεγάλα νούφαρα ανθισμένα

 και η σχετική πινακίδα

 Στη συνέχεια Λιβαδειά και στο λιμάνι της Κερκίνης.  Το έχουμε δει πολλές φορές..  Ενδιάμεσα, φυσικά, κλειστά οι βουβαλοπρομηθευτές μου, ο Μπόρας και ο Μπίλλης.  Σε ανάλογη περίπτωση παλιότερα, τηλεφωνούσα την προηγουμένη και άφηναν τα πακέτα στο ψυγείο του ΟΙΚΟΠΕΡΙΗΓΗΤΗ, με τον λογαριασμό και τα έπαιρνα την άλλη μέρα.  Τώρα τζίφος!!

 Αμέσως μετά στην ΕΛΩΔΙΑ για τσιπουράκι ή καφεδάκι, αλλά πάλι τζίφος.... Πολύς κόσμος, να μη πέφτει καρφίτσα.

 Φεύγω για Άνω Πορόϊα για φαγητό στην ΟΑΣΗ, στην κεντρική πλατεία.  Παρκάρω πιο πάνω, ανάμεσα σε πούλμαν των ΚΑΠΗ Καλαμαριάς και πολλά αυτοκίνητα.
Και εκεί πολύς κόσμος, αλλά και ένας οβελίας να σιγογυρίζει στην ψησταριά....  Εδώ είμαστε λέω, αλλά είναι νωρίς για φαγητό ακόμα.
Σε δυο ώρες ξαναγυρίζουμε. Ο σερβιτόρος προειδοποιεί "η κουζίνα έχει φρακάρει και θα αργήσετε να φάτε".  Εν τάξει, περιμένω.
Στην μια ώρα έρχεται και δίνω παραγγελία αρκετή για να σκάσουν τέσσερα άτομα και είμαστε δύο!!
Σε ακόμη μια ώρα έρχεται άλλος τύπος και ρωτάει αν παραγγείλαμε.  Εδώ και δυο ώρες, του λέω..  Σε μισή ώρα μετά έρχεται μια μπύρα, σε ακόμη μισή ώρα έρχεται μια σαλάτα, άλλη από αυτήν που παραγγείλαμε και ψωμί.  Ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι....  Πετάω ένα τάληρο, για την μπύρα και φεύγω....

 Πριν από μένα, για την ίδια αιτία, έφυγαν τα τρία-τέσσερα κοντινά μας τραπέζια.
Το μοναδικό καλό σημείο σε όλη την περιοχή είναι το μαγαζάκι του Γυναικείου Συνεταιρισμού Ποροΐων, όπου καταθέτω τον οβολό μου κάθε φορά....
Στον δρόμο της επιστροφής, μετά το Πετρίτσι προς Σέρρες, βλέπω street food και έτσι όπως είμασταν θολωμένοι και νηστικοί, την πέσαμε σε σουβλάκια και λουκάνικα, με μια χωριάτικη και δεν τρύπησε το στομάχι μας μέχρι την Θεσσαλονίκη, όπου στο σπίτι δεν είχαμε τίποτα για φαγητό....
Δεν ξαναπάω εκεί, ούτε με ισχυρό κίνητρο.  Δεν θα τροφοδοτώ εγώ τους άχρηστους επαγγελματίες, για να με εξυπηρετούν μόνο όταν δεν έχουν δουλειά.
Να μάθουν να προγραμματίζονται και να προβλέπουν και την κοσμοσυρροή.
Πρωτομαγιά, τριήμερο, καιρός θαύμα, τι άλλο πρέπει να υπάρχει για να οικονομήσουν και να καλύψουν τις χασούρες και να μη κλαίγονται όπου βρεθούν κι όπου σταθούν!!
Γιαυτό ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!!
Έπαιξα χθες το τελευταίο χαρτί της Κερκίνης και έχασα.
Τα βουβαλίσια τα βρίσκω και στον χασάπη μου.
Δεν υπάρχει λόγος να ξενητεύομαι κάθε φορά..
Και στο τέλος-τέλος "Σαν την Χαλκιδική ΔΕΝ ΕΧΕΙ", στα γνωστά μου μαγαζιά, που με ξέρουν και τους ξέρω....