Μελιτζανοσαλάτες (δύο ειδών)

 Με δυο μελιτζάνες φλάσκες, δυο μελιτζανοσαλάτες, με διαφορετική υφή και, κάπως διαφορετική γεύση.

Και πρώτα η κλασσική "Αγιορείτικη", πιο απλοποιημένη από αυτήν που έγραψα ΕΔΩ, πριν τρία χρόνια και όχι με την ίδια επεξεργασία.

Το ψήσιμο έγινε στον ήδη ζεσταμένο γκριλ από άλλο φαγητό, μέχρι που μαύρισε  και ξεράθηκε η φλούδα (η μυρωδιά του καμμένου είναι χαρακτηριστική στη σαλάτα αυτή).

Τα υλικά καθαρά υποκειμενική έννοια του καθενός, πάντως εκτός από την ψιλοκομμένη με μαχαίρι μελιτζάνα, μια μέτρια ντομάτα, ξεφλουδισμένη και ξεσποριασμένη, κομμένη κομματάκια, μια πιπεριά κέρατο, ωμή αυτή τη φορά, επίσης κομμένη κομματάκια, ψιλοκομμένος μαϊντανός, ελαιόλαδο έξτρα παρθένο, αλάτι, πιπέρι και 2 κουταλάκια σκορδόλαδο (σκελίδες σκόρδο, βρασμένες σε ελαιόλαδο και πολτοποιημένες) για να μη χρειάζονται μαστίχες.

Όλα τα υλικά ανακατεμένα με πηρούνι και έτοιμη (η πρώτη φωτό).

Στην δεύτερη μελιτζάνα, ψημμένη μαζί με την πρώτη, έβαλα διαφορετικά υλικά, αλλά την ανάμειξη την έκανα με τα χτυπητήρια του μίξερ χειρός, όπως συνήθιζε να κάνει η, μακαρίτισσα πια, γιαγιά-Μπέη, στον Μαρμαρά και είναι το απαραίτητο πιάτο της παραγγελίας μας, 30+ χρόνια τώρα, με οτιδήποτε άλλο μαζί.

Ευτυχώς κληροδότησε τον τρόπο και στην κόρη και τον εγγονό της, που συνεχίζουν.

Εδώ, εκτός φυσικά από την μελιτζάνα, ελαιόλαδο, 2 κουταλιές λευκό ξύδι, σκελίδα σκόρδο πολύ ψιλοκομμένη, αλάτι, πιπέρι άσπρο και καλό ανακάτεμμα με το μιξεράκι.

Αν είναι καλοψημμένη η μελιτζάνα, δεν μένουν πολλές ίνες στα χτυπητήρια του μίξερ (η γιαγιά-Μπέη τις έκοβε πρώτα κομματάκια με το μαχαίρι στο κόντρα, αφού είχαν ψηθεί).