Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΚΕΡΑΣΙ (σαν γλυκό κουταλιού)

Από πάντα ήθελα στις μαρμελάδες να διακρίνονται τα φρούτα, για να βλέπουμε και τι τρώμε....
Έπεσα επάνω σε προσφορά παραγινωμένων κερασιών Εδέσσης, τα λεγόμενα τραγανά και πήρα 2 κιλά, με σκοπό την μαρμελάδα, χωρίς πολλή ζάχαρη.
Και να το αποτέλεσμα, επάνω σε κίτρινο ψωμί, με Κατίκι Δομοκού.


Τα κεράσια, μετά το καθάρισμα, την εξαγωγή των κουκουτσιών με το ειδικό εργαλείο και την επιτόπια κατανάλωση, έμειναν 1400 γραμμάρια, που μαζί με 500 γραμ. άσπρη ζάχαρη και ένα ποτήρι νερό, βράζουν σε χαμηλή φωτιά.
Ξάφρισμα με τρυπητή κουτάλα και βράσιμο για μισή ώρα, με ανοικτό καπάκι.
Προσθέτω και τον χυμό από 2 λεμόνια.
Κρυώνει και μεταγγίζεται σε βάζο, πλυμμένο με βραστό νερό, μόνο.  Η ποσότητα ήταν μικρή και η προβλεπόμενη κατανάλωση θα είναι σύντομη.

Φαίνεται άλλωστε από το κομματάκι που λείπει από την φέτα!!
Δεν ταλαιπώρησα τα κεράσια στο ξεκουκούτσωμα και σε συνδυασμό με την σκληρότητα της φλούδας (χαρακτηριστικό κερασιών του Νομού Πέλλης), διατήρησαν το σχήμα τους και το κατασκεύασμα μπορεί να σερβιριστεί και σαν γλυκό κουταλιού,  όπως παρακάτω

Posted by Picasa

Ο - Ε Ρ Ι Κ - ΜΑΣ

Ήταν μαζί μας τα τελευταία 16 χρόνια, πάντα μαζί μας όμως.
Από την Σαμοθράκη μέχρι την Κεφαλονιά, από τις Πρέσπες μέχρι την Λήμνο, από την Σκιάθο μέχρι τα Καλάβρυτα, από την Ερέτρια μέχρι τα Σύβοτα Θεσπρωτίας, Βόλος, Πήλιο, Μετέωρα, Σκόπελος, Αλόννησος, Σαντορίνη...παντού...  Μόνο σε αεροπλάνο δεν τον πήρα μαζί, δυο φορές, για να μη ταλαιπωρηθεί σαν "αποσκευή"....
Ο λόγος για τον αγαπημένο μας Έρικ, που μας άφησε, σε βαθιά γεράματα στις 14 του περασμένου Απρίλη.

Ήταν το 1997, όταν επισκεφθήκαμε το Μπαζάρ του Φιλοζωικού Σωματείου "Άργος".  Τότε αισθάνθηκα ένα βλέμμα. Γυρίζω και βλέπω ένα ξανθούλη, δεμένο στο πόδι μιας καρέκλας, να μου ρίχνει ματιές. Πήγα κοντά του, τον χάϊδεψα και είπα "'Έλα μαζί μας, καλά θα περάσεις".... Και ήρθε και πέρασε καλά, χωρίς να του λείψει τίποτα, ούτε στα καλά του, ούτε στις αρρώστιες του.
Τον τελευταίο χρόνο άρχισε να δείχνει ότι πλησιάζει το τέλος, αλλά δίναμε τη μάχη με όλα τα διαθέσιμα μέσα, μέχρι που μια 'βδομάδα πριν το τέλος, σταμάτησε ξαφνικά να τρώει και τον είχαμε με ορό....
Και μετά....το τέλος μιας ζωής, που, δυστυχώς είναι μικρότερη από την δική μας.
Τώρα το μόνο που μένει είναι να περιμένω την αντάμωση μας και είμαι σίγουρος ότι θα είναι το μόνο πλάσμα που θα χαρεί και θα με υποδεχτεί κουνώντας την ουρά του, όπως έκανε και εδώ...
Πηγαίνω τακτικά στον τάφο του, στο Κοιμητήριο μικρών ζώων, στην Κάτω Περιστερά, χωρίς να μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου....

Καλό σου ταξίδι Αγαπημένε Έρικ και καλή αντάμωση.....