Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΦΘΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΚΕΙ....

Αυτή η εποχή, ο Μάϊος, χαρακτηρίζεται από ξαφνικά απογευματινά μπουρίνια (τοπικές καταιγίδες θα έλεγε και η γνωστή πια Πετρούλα).

Επίσης χαρακτηρίζεται και από τα δοκιμαστικά του Ράλλυ ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, ειδικά πριν πάρα πολλά χρόνια, όταν η διοργανώτρια λέσχη, η ΕΛΠΑ, είχε ακόμη την Πελοπόννησο, την Ήπειρο, την Θεσσαλία και την Μακεδονία, μέσα στην Ελληνική επικράτεια. Για την Θράκη, δεν το συζητώ, ποτέ δεν την είχαν μέσα.

Τότε υπήρχαν και συμμετοχές από τον Βορρά, αρκετές, έτσι για την πλάκα και την περιπέτεια, σε εντελώς πρωτόγονες συνθήκες.

Μια τέτοια εποχή μου έγινε η πρόταση από τον φίλο και "δάσκαλο" μου. -Σταυράκη, μου είπε, έρχεσαι συνοδηγός στο Ακρόπολις;

Σαλτάρισα από την χαρά μου και άρχισαν αμέσως τα σχέδια για δοκιμαστικά, αναγνώριση διαδρομής και γράψιμο για να μή χαθούμε και άλλα πολλά. Σ'εκείνα τα χρόνια ο διοργανωτής δεν έδινε road-book και υποχρεωτικά έπρεπε να κρατούμε σημειώσεις με τις διασταυρώσεις, πολλές φορές χωρίς πινακίδες.

Τα απογεύματα πηγαίναμε στις κοντινές διαδρομές και τα Σαββατοκύριακα στις μακρύτερες.

Ένα τέτοιο απόγευμα είπαμε να δούμε την διαδρομή Κατερίνη-Άγιος Δημήτριος-Καλλιθέα-Ολυμπιάδα-Συκαμινέα-Καρυά-Λεπτοκαρυά (διόδια) και να γυρίσουμε το βράδυ.

Η διαδρομή μετά την Κατερίνη όλη χωματόδρομος μέχρι τα διόδια της Εθνικής και από την Ολυμπιάδα κακό χώμα, στον δε Όλυμπο με νεροφαγώματα, να μη περνάει ούτε τρακτέρ.

Το μπουρίνι άρχισε πρίν ακόμη αρχίσουμε την ανηφόρα για Συκαμινέα, με καταρρακτώδη βροχή και αστραπές. Το αυτοκίνητο ήταν από τα καλά και ακριβά και είχε δύο ταχύτητες στους καθαριστήρες, δεν προλάβαιναν όμως να καθαρίσουν. Κόλαση με λίγα λόγια.

Κάποια στιγμή τυφλωθήκαμε από πολύ κοντινή λάμψη μπροστά μας και κουφαθήκαμε από κρότο. Ευτυχώς άκουσε στα φρένα και σταμάτησε.

Σκοτάδι και ησυχία. Κάμποσα λεπτά αργότερα μπόρεσα να ακούσω -Σταυράκη βλέπεις τίποτε; -Οχι, η απάντηση μου.

Μόλις αρχισε να επανέρχεται η όραση και η ακοή, καταλάβαμε τι είχε συμβεί.

Ο κεραυνός έσκασε μπροστά στο αλουμινένιο καπώ, έκοψε τον προφυλακτήρα (χρωμέ μεταλλικός) και έλυωσε την μεταλλική μάσκα που εξαφανίστηκε το κεντρικό της κομμάτι.

Ίσως ο Δίας να νευρίασε με αυτούς τους δύο που του χαλούσαν τον λουφέ του και μας πέταξε τον κεραυνό. 

Δεν υπολόγισε όμως ο μάγκας τον "κλωβό του Faraday" που σχημάτιζε το αυτοκίνητο και την γείωση που είχαμε με τα βρεγμένα λάστιχα, ούτε την καλύτερη αγωγιμότητα του αλουμινένιου καπώ και της μάσκας, που οδήγησαν αυτά τα χιλιάδες βόλτ στο έδαφος και σωθήκαμε.

Εκκλησάκι-εικονοστάσι δεν πήγαμε να στήσουμε, όπως δεν στήσαμε και σε άλλα μέρη κατά καιρούς.

Σε κάποιο πρόσφατο χάρτη που είδα, τον δρόμο αυτό τον έχει ακόμη με διακεκομμένη γραμμή και χαρακτηρισμό "σκυρόστρωτη αμαξιτή οδός".

Στα χρόνια που ήρθαν, μερικές φορές ξαναπήγαμε από την Λεπτοκαρυά αυτή την φορά, για πικνίκ στο ξύλινο παρατηρητήριο που έχει στα ψηλά και ο φόβος του δρόμου κρατάει τα πλήθη μακρυά.

ΥΓ: Στον συγκεκριμένο αγώνα δεν μπόρεσα να πάω τελικά και ο φίλος πήρε άλλον συνοδηγό.

Μου βγήκαν πιο νωρίς οι εξετάσεις του Ιουνίου και έπρεπε να περάσω όλα τα μαθηματα "πρώτη περίοδο" για να έχω το καλοκαίρι ελεύθερο.

Το χρωστάω σε μένα, αλλά θα μείνω με το χρέος, μιας και δεν γίνονται πια ράλλυ με 3500 χλμ. με τα περισσότερα από τα μισά χώμα.

-------------------------

Για την πορεία των αυτοκινήτων σε εξοπλισμούς και τιμές και συγκρίσεις με το παρόν θα τα πούμε σύντομα........